فرار کردن

فرار کن...

ولش کن...

حالا بعدا...

همیشه برام سواله چرا آدم وقتی یه چیزی رو دوست نداره از دنیای بیرونش به راحتی ولش میکنه،آدم ها،کار،دوست و خانواده.

اما وقتی به دنیای خودش میرسه و میدونه که برای بقاش به اون چیز نیاز داره از اونا برای خودش راه در رو درست میکنه،مثلا درس خوندن راه در روش فیلم و کتابه، کلاس نرفتن راه در روش مریض شدنه و...

چرا وقتی تو میدونی این کاری که الان انجام میدی برای آیندت خیلی مفیده و کاملا تاثیر گزاره و میتونه تورو از بقیه صدتا پله بالاتر ببره اما بخاطر اینکه یکم بیشتر به خودت سختی بدی تا اون فعالیت برات خودکار بشه انجام دادنش اینقدر سره وره میاری تا در بری.

واقعا خیلی عضو عجیبیه این مغز!🧠

 

پ.ن:جدیدا یه تحلیلی زده به سرم که وقتی به یکی میگن "تو نمیخواد فسفر بسوزونی!💥" منظورشون کاملا علمیه، یعنی چی حالا؟ یعنی انرژی مورد استفاده بدن ما از ATPبدست میاد(آدنوزین تری فسفات)که این سه تا فسفات داره و وقتی تو این انرژی رو استفاده میکنی یک فسفاتشو از دست میده و کار سختیه و میشه ADP(آدنوزین دی فسفات) و از اون سوزوندن و مصرف فسفات در میارن که بگن تو نمیخواد فسفر بسوزونی!یعنی زیاد به خودت فشار نیار^^

منطقی نبود آیا؟!

صرفاً گفت‌وگو

خوب برای اینکه یکم تعامل داشته باشم باهاتون من همیشه این سوال رو از خیلیا میپرسم پس بزارید با شماها هم مطرحش بکنم.

من به عقیده خودم این زندگی رو قطعا به یه دلیلی قبول کردم،نیوشا بودن برای من حتما یه دلیلی داشته، قطعا یه چیزی دیدم که گفتم میخوام به دنیا بیام اما بهش هنوز نرسیدم و نمیدونم برسم یا نه!

ولی مطمئنم زندگی که الان دارم باید یه شروعی برای اون شگفتانه ای باشه که خدا بهم نشون داده.

میخوام بدونم شماها هم به این چیزا فکر میکنید؟به نظرتون اون شگفتانه زندگیتون چی میتونه باشه؟

پ.ن: امیدوارم منظورم و خوب رسونده باشم^^