فرار کن...
ولش کن...
حالا بعدا...
همیشه برام سواله چرا آدم وقتی یه چیزی رو دوست نداره از دنیای بیرونش به راحتی ولش میکنه،آدم ها،کار،دوست و خانواده.
اما وقتی به دنیای خودش میرسه و میدونه که برای بقاش به اون چیز نیاز داره از اونا برای خودش راه در رو درست میکنه،مثلا درس خوندن راه در روش فیلم و کتابه، کلاس نرفتن راه در روش مریض شدنه و...
چرا وقتی تو میدونی این کاری که الان انجام میدی برای آیندت خیلی مفیده و کاملا تاثیر گزاره و میتونه تورو از بقیه صدتا پله بالاتر ببره اما بخاطر اینکه یکم بیشتر به خودت سختی بدی تا اون فعالیت برات خودکار بشه انجام دادنش اینقدر سره وره میاری تا در بری.
واقعا خیلی عضو عجیبیه این مغز!🧠
پ.ن:جدیدا یه تحلیلی زده به سرم که وقتی به یکی میگن "تو نمیخواد فسفر بسوزونی!💥" منظورشون کاملا علمیه، یعنی چی حالا؟ یعنی انرژی مورد استفاده بدن ما از ATPبدست میاد(آدنوزین تری فسفات)که این سه تا فسفات داره و وقتی تو این انرژی رو استفاده میکنی یک فسفاتشو از دست میده و کار سختیه و میشه ADP(آدنوزین دی فسفات) و از اون سوزوندن و مصرف فسفات در میارن که بگن تو نمیخواد فسفر بسوزونی!یعنی زیاد به خودت فشار نیار^^
منطقی نبود آیا؟!